မိဘမသင္ေပးတဲ့ ပညာ
ေမ့မရတဲ့ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၉
သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ငါ့ရဲ႕အေတြး
ေခတ္ေနာက္က်ခဲ့တဲ့ ငါ့စတိုင္လ္
အသက္ရွဴလ်က္နဲ႔ ေသေနေသာသူမို႔
အထီးက်န္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ႏွလံုးသား
အိုး… အလြမ္းေတြနဲ႔ မဆံုးတတ္ေတာ့ပါလား။
စာၾကည့္ဘို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ မင္းဟာငါ့ကိုမူးယစ္ေစ
ကဗ်ာေရးဘို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ ကာယာမညီတဲ့ မင္တံ
ကက္ဆက္နားေထာင္ဘို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ မင္းရဲ႕ေတးသံခ်ဳိေလး
အိပ္ဘို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ အစိမ္းလတ္လတ္ ေျခာက္ျခားည
ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ငါ့၀ိဉာဥ္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကြက္လပ္ကမၻာႀကီး
အိုး… ငါဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ……
အိုး… ငါဟာ အလြမ္းသည္ ျဖစ္ေနေရာေပါ့။
ေဒ၀ီ
