ႏွလုံးသား ဒဏ္ရာ

ေမာင္ျမင့္ေအာင္

လူေတြ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က စား၀တ္ေနေရး အတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ေမာ္ေတာ္ကား ေမာ္ဒယ္အနိမ့္က အျမင့္စီးဖို႔ အတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ဖြက္ထားတဲ့ မိန္းမအတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ေႂကြးေဟာင္း ဆပ္ဖို႔အတြက္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ့ အစာအိမ္ခြဲတမ္းအတြက္ သာျဖစ္သည္။

ထုိအခါ အလုပ္သို႔ သြားရန္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးယာဥ္ကို အသုံးျပဳရသည္။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္ပိုင္ကားကုိ သုံးသလို တခ်ဳိ႕က “က-က” ကို ငွားစီးသည္။ တခ်ဳိ႕က ျမန္မာ့ မီးရထားကို မိတ္ေဆြဖြဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ့ “ေခ်ာင္သည္” ဆိုတာကို အိပ္မက္ထဲမွာပင္ မေတြ႔ႏုိင္ေသာ လုိင္းကားမ်ားကို အားကိုးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း “လိုင္းကားခ်စ္သူ” တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

စာမ်က္ႏွာေပၚကို ဘ၀ေတြေရာက္လာဖို႔အတြက္ ေနရာေဒသအသီးသီးမွ ကူးခတ္လာခဲ့သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုတြင္ ဘ၀ေတြရွိသည္။ လမ္းေပၚမွာဘ၀ေတြရွိသည္။ စတိုးဆိုင္ထဲမွာ ဘ၀ေတြ ရွိသည္။ ကုမၸဏီ႐ုံးခန္းေမွာင္ေမွာင္ေလးထဲမွာ ဘ၀ေတြရွိသည္။ ထို႔အတူ က်ေနာ္လည္း ေန႔တုိင္း ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းေနရေသာ လိုင္းကားေပၚမွာလည္း ဘ၀ေတြရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕သစ္ေလးမွာ ဧည့္စာရင္းတုိင္စရာမလိုလဲ သန္းေခါင္စာရင္းႏွင့္ မိသားစုဓါတ္ပုံႏွင့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ လိပ္စာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ဆင္းရသည့္ေနရာမွာ ေ၀းသည္။ လိုင္းကားစီးလွ်င္ မိနစ္ “၆၀” ေလာက္ အခ်ိန္ေပးရသည္။ ထိုအခါ လုိင္းကားေပၚမွာ ဘ၀စာမ်က္ႏွာ ေတြကို ဖတ္ရသလို စိတ္ခ်ယ္နယ္တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ခံစားႏုိင္ေလသည္။

အလုပ္သို႔ အနည္းငယ္ေနာက္က်ေသာ ေန႔မွာျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က ကားမွာ လူမေခ်ာင္ေသာ္လည္း စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မက်ပ္ခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အသက္ “၆၀” ေက်ာ္ အဘြားအုိတစ္ဦး ကားေပၚတက္လိုက္သည္ႏွင့္ အနီးမွ လူတစ္ေယာက္က “ဒီမွာ လာထုိင္ပါ” ဟု ဆိုသလို အသက္ “၁၂” ႏွစ္၀န္းက်င္ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ကလည္း “အဘြား ဒီမွာလာထုိင္ပါ” ဟု ဆိုကာ ခ်က္ခ်င္းေနရာ ထေပး၏။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေနရာထေပးၾကသျဖင့္ အဘြားအိုက သူႏွင့္နီးသည့္လူတစ္ေယာက္ ထေပးသည့္ ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္လိုက္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေလးက သူ႔ေနရာကို ျပန္ထုိင္မည္ျပဳစဥ္ “၅၀” ေလာက္ရွိမည့္ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္က အတင္း၀င္ထုိင္လိုက္ေလသည္။

“အန္တီ အဲဒါ သမီးေနရာ ျပန္ဖယ္ေပးပါ”
“အို နင္ပိုင္တဲ့ ေနရာမွ မဟုတ္တာ၊ လုိင္းကားပဲ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ရင္ ၀င္ထုိင္မွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္ ထုိျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ လူႀကီးမပီသသည့္ ထုိမိန္းမႀကီးကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိသည္။

“အန္တီ ဒီတစ္ေနရာရဖို႔ သမီး အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ပတ္စီးလာတာ၊ အခုလို မတရားမလုပ္ပါနဲ႔”
“အို ထမေပးႏုိင္ဘူး ညည္းထလို႔ ငါ၀င္ထုိင္တာ”
“မညစ္ပါနဲ႔ အန္တီ”

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ထုိမိန္းမကေတာ့ သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ေပ။

ေက်ာင္းသူေလးကလည္း ေက်ာက္ခဲကုိ ေရမညႇစ္ခ်င္ေတာ့သည့္အလား သူ၏ မွန္ကန္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲမ၀င္ေတာ့ေပ။ အေ၀းမွာ သြားရပ္ေနလိုက္၏။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုကို စာနာစိတ္ရွိသည့္ ထုိေက်ာင္းသူေလးအတြက္သာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ထုိ႔အတူ တစ္ခုေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။

ယေန႔ တစိမ့္စိမ့္ခံစားရင္း လြဲမွားသည့္ ပုံေသးနည္းတစ္ခုကို ႏုနယ္သည့္ သူ႔ႏွလုံးသားေပၚမွာ အသား တံဆိပ္႐ုိက္ႏွိပ္ထားလိုက္မိမွာ ကိုပင္ျဖစ္သည္။


မွတ္ခ်က္
ဒီအတိုဆုံး ၀တၳဳစာတြဲကို(မေဟသီ အမွတ္ ၂၇၅၊ ႏုိ၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)ယူထားတာပါ။