အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလွ်က္ပါ
ေပါက္ကရ ဘေလာ့ဂ္တြင္ Post မ်ား ျပန္တင္ေနပါသည္။ အားလုံး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

December 12, 2007

ဝဘ္ဆိုက္ရဲ႕ လစ္မ်ား...

မီဒီယာ ၀ဘ္ဆုိက္မ်ား

ေခတ္ၿပိဳင္သတင္းဌာန
ဧရာ၀တီ အင္တာနက္မဂၢဇင္း
႐ုိးမ ၃ သတင္းဌာန
မဇိၩမ သတင္းဌာန
ဟစ္တိုင္ သတင္းဌာန
------------------------------------------------------------------------------------------
ျမန္မာ သီခ်င္း၀ဘ္ဆိုက္မ်ား

Myanmar MP3
Myanmarworld
AyinePan
Flashband
Shwe dream
Nya Ka Byar
City FM
Myanmar Songs
Burmese Classical Songs
Min Thi La
------------------------------------------------------------------------------------------
မာတီပလိုင္းမ်ား

2 Moons
Ab2yo4
Annasan
Arker
Athalay
Athlecticgurl
ေအာင္စိုး
Aye Khant14
Aye Yar Thar
Baby Baby Corn
Chan Aye Ko
ခ်င္းမေလး
ခ်စ္ဆုံးသူ
Christna Lwin
ကိုအုန္းသီး
Emoxunalgurl
Daw Sate Pote
Demokitto
girlty
Hninsan
Htet Htet Wint
In Love
jagi75
Juliengenge
Kachin Ma Lay
Kyaw Thu Bo
Khine
Lawer Lay
Lu Phone
Luvlybbangel
M M Maung
Moore Htate Htar
Mraungi
Muriel
ျမတ္၀န္းေလး
Nal Thu
Nay 2002
Full Moon Lay
Norwayly
ညီခ်စ္ေလး
On Saw
Oo Nay Oo
Princesscherry
Romantic
ဆရာမ
Shafimedia
Shwe Lay
Smart 2477
Spycasper
Swam Htet Aung
Than Zin Phyu
Thein Tun Aung
Troths
White Lay
Widurii
Yadanar
Ya Min Than Zin
Zamudra
Zar Phyu Pwint
------------------------------------------------------------------------------------------

December 11, 2007

ဇာတ္၀င္ေတးမ်ားပါေသာ မစႏၵာ၀တၳဳ

ေဏလင္းထြဏ္း

ခုံမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အနမ္းေတြလည္း.... မစႏၵာ၊ ငါ အခါတစ္သန္း အနမ္းေတြ ေပးခ်င္ေနေသးတယ္ကြယ္။

တို႔ခ်ိန္းေတြ႔တိုင္း လာေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ငွက္ကေလးေတြေတာင္ စုံတြဲေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီကြဲ႔။

သူမ်ားကို အားက်မိတယ္ အခ်စ္ကေလးရယ္။ ငွက္၊ ငွက္။ မင္းပဲေျပာခဲ့တယ္ေလ ‘ဆင္းရဲတဲ့ ဒဏ္ကိုလည္း ခံႏုိင္ပါတယ္’ ဆို။ အခုမွ ‘ကၽြန္မ ဟင္းေကာင္းႀကိဳက္တတ္တယ္ရွင့္’ တဲ့လား။ သြားၿပီ၊ မရွိေတာ့ဘူး။

ငါးႏွစ္လား။ ငါးႏွစ္ေတာင္မွလား။ ငါးႏွစ္ႀကီးမ်ား ေတာင္မွလား။
ေအာင္မယ္ေလး မစႏၵာရယ္။ ငါ အသည္းကြဲသီခ်င္းသစ္ မဆိုခ်င္ပါဘူး။

ခ်ဲဒိုင္ေတြကေတာ့ ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ မစႏၵာ။ ေပါက္ဂဏန္းပါတဲ့ ေဘာက္ခ်ာေတြကိုင္ၿပီး စိတ္ညစ္ေန ၾကရတာေပါ့။ ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ မစႏၵာ။ နင္ ငါ့ကို ‘အတည္’ ေတြ၊ ‘တြတ္’ ေတြ မေပးဘဲနဲ႔ ထြက္ေျပး မသြားပါနဲ႔။ နင့္ကိုရဖုိ႔ ငါးႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ မူးစုပဲစုနဲ႔။ ငါဆက္ၿပီး မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

အဲဒါနဲ႔ပဲ တစ္ခါတုန္းက တုိ႔ရြာမွာ သေဘာေကာင္းၿပီး ဆင္းရဲတဲ့ ဘာျဖစ္တဲ့၊ ညာျဖစ္တဲ့ ေခတ္ေဟာင္းေတးႀကီး ငါက ျပန္ဆိုရဦးမယ္။

စိတ္ညစ္တဲ့အထဲမွာ အဲဒါေတြပါတယ္ မစႏၵာ။

ေအးေပါ့ေလ။ နင္က ဆင္ေပၚက အဲ စင္ေပၚကဆိုေတာ့ ငါ့ရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲ မ်က္ရည္က်ေနတဲ့ အျဖစ္ကို ၿပဳံးစိစိ ျပက္ရယ္ျပဳႏုိင္ၿပီေပါ့။

အို၀ုိ႔ အနာဂတ္ေန႔ေတြ အေရာင္လြင့္ခဲ့ၿပီ။

အိမ္မက္ျမစ္ေတြ ေျခာက္ခန္းသြားရင္ေတာ့ အိပ္မက္ေခ်ာင္းေတြ ငါထပ္မံတူးေဖာ္ရလိမ့္မယ္။ အခ်စ္ေရ၊ မစႏၵာ ေလးေရ၊ တို႔ဘ၀ေရွ႕ေရး ေျဖာင့္ျဖဴးသာယာဖို႔အတြက္ နင္တစ္ခါတည္း လုပ္အားေပးလိုက္ခဲ့လွည့္ကြဲ႔။

ငါပိုလီယုိကာကြယ္ေဆး ႏွစ္စက္မေသာက္ရရင္ ေနပါေစ မစႏၵာ။

နင္ရဲ႕ ဖက္ေခါင္းအုံးလွလွ ေနရာေလးကိုသာ ငါ ရြရြကေလး ၀င္လာပါရေစေတာ့။ သုံးသီးစား လယ္ဧကေတြ ေတာင္ အလုပ္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ မစႏၵာ။

ေမွာင္ရီေ၀ ၀ုိးတ၀ါး ၾကယ္ေတြ႔မစုံတဲ့ည။

ေလဖိအားနည္းတဲ့ လကမၻာေပၚသြားေနရရင္ ရင္ထဲက ေအာင့္သက္သက္ အခ်စ္ေ၀ဒနာေတြ ေပ့ါပါးသြား မလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ မီးပုံးပ်ံေကာင္းေကာင္း မလုပ္တတ္ေသးတာ ခက္တယ္ကြယ္။ သီတင္းကၽြတ္တာနဲ႔ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသား မီးပုံးပ်ံကိုငွား၊ နင့္ကို မရအရေခၚတင္ၿပီး တစ္ခါတည္း ခိုးေျပးရရင္ ေကာင္းမလား။ ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ လကမၻာေပၚဆိုတာက မုိတယ္ေတြ၊ အင္းေတြရွိေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ မစႏၵာေလး အေနအစား ဆင္းရဲရင္ ဒုကၡ။

“အေတြးေတြ ႐ႈပ္ရင္း ရွင္းမရပါလား အ၀ု”

ယုံပါ မစႏၵာ။ နင့္အခ်စ္ကို ရရွိၿပီးသား ငါ နင့္ကိုသာ ထပ္မံရရွိဦးမယ္ဆိုရင္ ထမင္းမစားဘဲ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနရေနရ ငါေနျပပါ့မယ္။ (ဟမ္ဘာဂါ စားၿပီး)။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေပါတဲ့ လမ္းမွာ လူကူးမ်ဥ္းက်ား မရွိတဲ့ေနရာက ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပဆိုရင္လည္း ေလွ်ာက္ျပပါ့မယ္။ (ဒဏ္ေငြ ၂၀၀ိ/-ေဆာင္ၿပီး)၊ ျမန္မာခရီးသြားႏွစ္ကို ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားေျပာျပဆိုင္ရင္လည္း နင့္ေရွ႕မွာ တင္ ငါေျပာျပပါ့မယ့္။ (တိုးရစ္ဂုိက္တစ္ေယာက္ေခၚၿပီး)။ တကယ္ပါ မစႏၵာ။

“ဒါဆို နားလည္ႏုိင္မွာလား အခ်စ္ေလး”

နင္ေျပာသလိုသာ နင့္ကိုရဖို႔ ငါးႏွစ္ထပ္ေစာင့္ေနရဦးမယ္ဆိုရင္ သကၠရာဇ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္မွ ငါမိန္းမရမွာဟ။ မျဖစ္ေသးပါဘူးဟာ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကို ငါေစ်းမဆစ္တတ္ေပမယ့္ အခ်စ္ကိုေတာ့ ငါေစ်းဆစ္ပါရေစ မစႏၵာ။ နည္းနည္းေလာက္ ေလွ်ာ့ပါဟာ။ ငါ့အေမက ကေလးသိပ္ခ်စ္တာဟ။ ငါသိတယ္။ ငါေျပာရင္ယုံ။

“သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ဆိုေရာက္ေရာက္လာတယ္။ မာရ္နတ္ဆိုးလား မင္း”

နင္ တကယ္မသိပါဘူး။ ခုအခ်ိန္မွာ ကမၻာႀကီး အမွန္တကယ္ ပ်က္စီးသြားရင္ နင္ေရာငါပါ ေသာက္က်ဳိးနည္း ကုန္ၾကရမွာ။

“ငါ့ အခ်စ္က အခ်စ္ကိုရွာခဲ့”

ေဆးဆုိင္ေတြ စုံတကာေစ့ေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီး ငါ၀ယ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေကာင္းေဆး လိုက္ရွာေသးတယ္။ ဆုိင္တုိင္း ဆိုင္တုိင္းက မရွိဘူးခ်ည္း ေျပာေျပာလႊတ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါစိတ္မပူပါဘူး မစႏၵာ။ ငါ့ေမဂ်ာ ဘာသာရပ္ ဓာတုေဗဒသင္ခန္းစာေတြထဲက ကလို႐ုိေဖာင္းဆိုတဲ့ လူကိုရယ္ေစတတ္တဲ့ ဓါတ္ေငြ႔တစ္မ်ဳိးကို ေဆးထုိးအပ္ရွည္ရွည္သုံးၿပီး ငါ့ႏွလုံးသားထဲကို ထုိးထည့္ဖို႔ စီစဥ္ၿပီးသြားၿပီ။ ခက္တာက အဲဒီ ဓာတ္ေငြ႔မ်ား သြားရင္ အတိတ္ဆိုတာႀကီးကို လုံးလုံးေမ့သြားမွာတဲ့ဟ။ မစႏၵာရယ္၊ နင့္ကိုပါ ေမ့သြားရင္ ဒုကၡ။ ငါ အတိတ္မေမ့ ခ်င္ပါဘူး။

“ဘ၀သံသရာ ရွည္လ်ားေထြျပား”

နင္တစ္ခါေျပာဖူးတဲ့ ‘ပစၥည္းအသစ္တစ္ခုကို ျမင္ရင္ရွိၿပီးသား ပစၥည္းကို ေမ့သြားမွာ’ ဆိုတာ ငါ နင့္ကိုပစ္ၿပီး အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကိဳက္သြားမွာ စိုးရိမ္လို႔ နင္ေျပာတာ မဟုတ္လား။ ပူတတ္ရန္ေကာ မစႏၵာေလးရယ္။ နင္တို႔ မိန္းကေလးေတြဟာေလ အဲဒီလိုခ်ည္းပဲ။

ေနရာတကာ ငါတို႔ေယာက်္ားေလးေတြထက္ကို ပိုပူပူတတ္လြန္းတယ္။ ငါနဲ႔ခင္ေနတဲ့ တ႐ုတ္မႀကီး တစ္ေယာက္ က နင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါ့ကို အၿမဲသတိေပးခဲ့တယ္ မစႏၵာ။ ‘သံခရား အမဲမရွိဘူး’ တဲ့။ ‘အိနိပ္စနဲ႔စုပ္ခ မီေတြ႔ခင္ ၀က္သား ျမန္ျမန္စားထားမွ တန္႐ုံက်မွာ’ တဲ့။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီမွာ ငါနင့္ကို ရမွရပါ့မလားမသိ။

“လူသားေတြဟာ အားလုံး သခ်ၤဳိင္းကုန္းကို…”

အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငါေျပာတာေပါ့။ ငါးႏွစ္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ေလွ်ာ့ပါဦးဆိုတာကို။ ခုေတာ့ ေကာင္းေသးရဲ႕လား။ ျမန္မာ ေဘာလုံးအသင္း ႐ႈံးသြားၿပီ။ နင္ေတာ္ေတာ္ အ တယ္ မစႏၵာ။ တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕ စကားကို ငါႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္မိ တုိင္း နင့္ကို ေဒါသထြက္မိရဲ႕။

“ကိုယ္ေလ စဥ္းစားမရႏုိင္တုိင္း နံရံကို လက္သီးႏွင့္ထုိးမိတယ္”

မစႏၵာရယ္ နင့္ကိုမွ ခ်စ္မိေနပါတယ္။ နင့္ကိုခ်စ္မိတဲ့ အခ်စ္ေတြကို ခဲတံခၽြန္တဲ့ ဓားေသးေသးေလးနဲ႔ ငါ လုိက္ခုတ္ ၾကည့္မိေသးတယ္ဟ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္က မေသဘူး။ ေသြးလည္းမထြက္ဘူး။ အခ်စ္တစ္ခုကို ငါခုတ္လိုက္မိတာ အခ်စ္ႏွစ္ခုျဖစ္သြားတယ္။ လုိက္ခုတ္ရင္း ခုတ္ရင္း အခ်စ္ေတြမ်ား လာတယ္။ ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး အခ်စ္ ေတြ ျပည့္လွ်ံသြားတယ္။ ဒီကျဖင့္ ဟိုေနရာကတုန္ ဒီေရာကတုန္ ခ်စ္လိုက္ရတာ မစႏၵာ။

“ႏွလုံးသားမွာ တြယ္တာစရာ ခ်စ္ခ်စ္ယိုစုံ”

မစႏၵာေရ နင့္ရဲ႕ကိုယ္ပုိင္အခ်စ္ေတြကို ငံျပာရည္ႏွင့္ ဆားမ်ားမ်ားသာ ထပ္ထည့္လုိက္။ ငါက င႐ုတ္သီးစပ္စပ္ ႀကိဳက္တတ္သလို ေလးေလးပင္ပင္ အရသာေတြလည္း ႀကိဳက္တတ္ေသးတယ္ကြဲ႔။

“စြန္႔စားမယ္ ကုိယ့္အခ်စ္ေရ လိုက္ရဲ႕လား”

ေကာင္းမွန္းသိရဲ႕သားနဲ႔ မလုပ္ရင္ မေကာင္းဘူး မစႏၵာရဲ႕။ ဂြတ္မယ္ထင္ရင္ ဒူးသာဒူး။ ကိုယ္ဒူးမွ ကိုယ့္ဖို႔။ အုိင္တိတ္(ခ္) သမွ် ယူျပန္မဂစ္(ဗ္) ႏုိင္ရင္ေတာ့ အုိင့္ဖ်ဴးခ်ားေလး ေႂကြက်သြားလိမ့္မယ္ မစႏၵာ။ အုိင္ မဟာဇနကၠိလို ေရထဲခုန္ခ် ပလုံစြပ္ ပလုံစြပ္ မအစ္(စ္)ပါရေစနဲ႔လား ေမခလာ အဲ မစႏၵာရယ္။

“ရာဇ၀င္မွာ သေဘၤာေမွာက္ရင္ ေမခလာ ေရာက္လို႔လာတယ္”

ငါရွိေနရဲ႕သားနဲ႔ နင့္ကို လာလာေနာက္ပိုးထတဲ့ေကာင္ေတြကို အရင္လို ေလးခြနဲ႔ မပစ္မိေအာင္ ငါအတန္တန္ စိတ္ထိန္းပါတယ္။ ငါ့ေပါက္ကြဲမႈေတြကိုေတာ့ နင္မေဖာက္ခြဲရဘူးေနာ္ မစႏၵာ။ အဲဒီ့ေကာင္ေတြကို နင္ျပန္မၾကည့္ ရဘူး။ ငါးႏွစ္ကိစၥကိုလည္း ေလွ်ာ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔ဦး။

“ေဟ့ အသည္းေလး အားလုံးႀကိဳက္တဲ့ အသည္းေလး”
“ဗ်ဳိ႕ ကိုဧရာႀကီး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“တူ တူ”
“တူ တူ တူ”
“ကၽြန္ေတာ္ မစႏၵာနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ”
“ဘာသူလဲကြ”
“ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းပါ”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းကို ငါနာမည္ေမးေနတာ”
“အင္း၊ ဟုတ္ကဲ့ ဟုိ”
“ခြပ္”
ေမာင္ေျပာမယ္ နားေထာင္ပါလား အခ်စ္ရယ္။
မိဘေတြ မသိေအာင္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထြက္ေျပးမယ္။

အခ်စ္ေရ ဘယ္ေန႔လဲ။ မသိဘူးေနာ္ မစႏၵာ။ ငါ့ကိုေတာ့ ရီးတီးယားတား လာမလုပ္နဲ႔။ ငါမိန္းမ မရလို႔ကေတာ့ အေျခာက္လုပ္ၿပီး ေယာက္က်္ားယူပစ္လိုက္မွာပဲ။ သိဘူး၊ သိဘူး။ သြပ္ျပားစိတ္ကိုေတာ့ လာမဆြနဲ႔။ သြပ္ျပားတို႔ က မဆြခင္ကတည္းက ရြၿပီးထၿပီးသား အစားမ်ဳိး။ သိတယ္မဟုတ္လား။

“ေနာင္သံသရာထဲ ဆက္လက္ၿပီး ေနာက္ဆုိ ဒီလို ဘယ္ေတာ့မွ”
“အလို စႏၵာ။ ခ်စ္ေသာ စႏၵာ။ မစႏၵာ”
“ဒီေန႔က်မွ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ျမင္ႏုိင္မႈ အသုံး၀င္တန္ဖိုးေတြ ျမင့္ခ်င္တုိင္း ျမင့္ျမင့္ျမင့္ တက္ၿပီးေတာ့ နန္းဆန္ သူ ယဥ္အေခ်ာက လွခ်င္တုိင္း လွလွလွေနဘိပါတကား။ မိဖုရားေခါင္ႀကီး စႏၵာေဒ၀ီေလးရဲ႕။ ဗဂ်ီ”

“ငွဲ ငွဲ”
“ဟဲ့ ေသနာေကာင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“ခင္ညာ”
“နင္ ခုတေလာ ေတာ္ေတာ္ပိုးထေနပါလား”
“ငွဲ ငွဲ”
“ဘာ ငွဲငွဲလဲ။ စာနဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ ဖုန္းနဲ႔တစ္မ်ဳိး ငါစိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ နင္အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ခဲ့တယ္။ ငါမႀကိဳက္ တာေတြ ေလွ်ာက္မလုပ္ပါနဲ႔ ေျပာတာလည္း မရဘူး။

ငါအခု နင္နဲ႔စာရင္းရွင္းရေအာင္ လာတာ”
“အငွီး၊ လခ်ဳပ္လား၊ ႏွစ္ခ်ဳပ္လား”
“နင္ ေျပာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္မေနနဲ႔။ ငါ နင့္ကို”
“အုိး မခ်စ္ဘူးတဲ့ သူက”
“ငါ တကယ္ေျပာတာ။ နင္က”
“ဘာ ငါက နားၿငီးေအာင္ ပူဆာတတ္လြန္းလို႔ နင္ ငါ့ကို အၿပီးျဖတ္လိုက္ၿပီ ဟုတ္လား”
“တကယ္ဟုတ္ၿပီတဲ့ ဟုတ္လား”
“တကယ္ဟုတ္ၿပီတဲ့လား မစႏၵာ”
“ေအာင္မယ္ေလးဟဲ့၊ ေလးဟဲ့”
အခ်စ္ဟာ မန္းနီး ေမာ့စ္သိပါတယ္။
“အား ငါေနလို႔ မရေတာ့ဘူး”
“ဟိုတေလာက အေမရိန္မွာက်တဲ့ ႏွင္းမုန္းတုိင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားထဲကို ၀င္ေမႊေနၿပီဗ်ဳိ႕”
“ကယ္ၾကပါဦး”
သြားၿပီ။ ငါေတာ့ အကယ္ဒမီ မရေတာ့ဘူး။
ေအာင္မယ္ေလး သြားပါၿပီ။ ငါ အကယ္ဒမီ မရေတာ့ဘူး။
ေတာက္၊ အမုိက္မ မိစႏၵာ။
အစကေတာ့ ေရလာေျမာင္းေပး လုပ္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အခုက်မွ ထမင္းရည္ပူလွ်ာလႊဲ လုပ္ရတာလဲဟဲ့။ ေတခ်င္းလွ်ဳိးမရဲ႕။

ဟာ။ လူေသလို မီးၿမိဳက္ရင္ေတာင္ ႏွလုံးသား မီးမေလာင္မယ့္ဟာမ။

အစကေတာ့ ခ်စ္တယ္ ေျပာၿပီး အခုက်မွ မခ်စ္ဘူးတဲ့။ ဓားနဲ႔ထုိးပစ္မယ္။ တုတ္နဲ႔ ႐ုိက္ပစ္မယ္။

ဟာမ၊ ေႁမြးေပြးမ၊ ေႁမြေဟာက္မ၊ မတာမ၊ ေတခ်င္းလွ်ဳိမ၊ ေတာက္ကန္းမ၊ ဗီလိန္မ၊ လဒမ၊ မဂန္းမ၊ ဗုိက္နာမ၊ ေအအိုင္ဒီ(စ္)မ။

အခုေတာ့ အလို ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕၊ အခုေတာ့ျဖင့္ “တစ္ေယာက္တည္းလား ေမးေတာ့ ငါတစ္ေယာက္တည္းပါ”

December 10, 2007

ကဗ်ာ

ျမစ္က ေခတ္ႀကီးထဲ စီး၀င္ေန

စကတည္းက
ျမစ္တစ္စင္းရဲ႕ အတၳဳပၸတိၱ
မဆန္းစစ္ခဲ့မိတာလား။

ေရဆန္
ေရစုန္
ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားအလွဆင္ပုံမွာ
ပကတိအရွိတရားအတုိင္း
သမုိင္းျဖစ္တည္ခဲ့။

ေရလႈိုင္းမ်ား….
ဒီ႐ုိင္းရဲ႕ ႐ုိက္ခ်က္က
အမိႈက္.. ဒိုက္သေရာတစ္ပုံတစ္ပင္နဲ႔
အက်ည္းတန္ပကြယ္။

“မိုးကုပ္စက္၀ုိင္းႏွင့္
အလ်ားလိုက္ညီေနသည့္
မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်က္ႏွာျပင္
Level မ်ဥ္းမ်ား”
… … … စီးဆင္း
အညစ္အေၾကးမွန္သမွ် ရွင္းလင္း
ျမစ္ရဲ႕ အဘိဓမၼာ
ခုိင္မာေစခဲ့တယ္။ ။

၀င္းသူရ
ဒီကဗ်ာကိုေတာ့ မေဟသီ ႐ုပ္စုံမဂၢဇင္း (အမွတ္ ၂၇၅၊ ႏုိ၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္) ကေန႔ၿပီး ေဖၚျပထားတာပါ)

December 6, 2007

ဟာသမ်ား အသစ္

စကားႏုိင္လုၾကစို႔

ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အားက်မခံ စကားႏုိင္ထုိးေနၾကသည္။
“ငါ့အေဖက မင္းအေဖထက္သာတယ္ကြ”
“မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့အေဖက သာတယ္”
“ငါ့အစ္ကိုက မင္းအစ္ကိုထက္သာတယ္ကြ”
“မသာဘူး၊ ငါ့အစ္ကိုက သာတယ္”
“ငါ့အေမက မင္းအေမထက္သာတယ္ကြ”
“ေအး…... အဲဒါေတာ့ မင္းမွန္တယ္၊ ငါ့အေဖကလည္းေျပာတယ္”

သစၥာေဖာက္

“ေဟ့မိန္းမ၊ မင္းငါ့ကို သစၥာေဖာက္တယ္ မဟုတ္လား”
“မဟုတ္ရပါဘူး”
“မင္း အီတလီသားနဲ႔ ေဖာက္ျပန္တယ္လို႔ ငါသတင္းရတယ္”
“ဒါကေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္မမွန္ေသးတယ္”


နတ္ျပည္တံခါး

နတ္ျပည္သို႔အ၀င္ တံခါးေရွ႕တြင္ သာသနာျပဳဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဘတ္စ္ကားဒ႐ုိင္ဘာတို႔ရပ္ေနၾကသည္၊ သိၾကားမင္းသည္ ၎တုိ႔ကို အတန္ၾကာအကဲခတ္သည္။ အခ်ိန္ယူစဥ္းစားၿပီးေနာက္ ဘတ္စ္ကားဒ႐ုိင္ဘာကို နတ္ျပည္ထဲသို႔ ၀င္ခြင့္ေပးလိုက္သည္။ သာသနာျပဳဘုန္းႀကီးက မေက်မနပ္ေျပာသည္။
“ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်ိန္လုံးဘုရားရဲ႕ အဆုံးအမေတြကိုေဟာတယ္၊ သူကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံးဆဲေရးတုိင္းထြာတဲ့ စကားေျပာတယ္၊ အေရးႀကံဳမွ ဘုရားတတယ္”
“ခင္ဗ်ားတရားေဟာခ်ိန္မွာ တရားနာသူေတြအားလုံး အိပ္ေမာက်ၾကတယ္၊ သူကားေမာင္းခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြအားလုံး ဘုရားတၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လူသားနဲ႔ ဘုရားသခင္ ပိုနီးစပ္ေအာင္ သူကခင္ဗ်ားထက္ ပိုစြမ္းေဆာင္ႏုိင္တယ္လို႔ က်ဳပ္ယူဆၿပီး အခုလို ဆုံးျဖတ္လိုက္တာပဲ၊ မေက်နပ္လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး”


အေရးေပၚ

အမည္မသိလူတစ္ဦး ဆရာ၀န္ထံဖုန္းဆက္သည္။
“ေဒါက္တာ လုပ္ပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္ေလး ေဖာင္တိန္ကိုၿမိဳခ်လိုက္တယ္ဗ်”
“အျမန္ဆုံးလာခဲ့မယ္၊ ဒါနဲ႔ အခုခင္ဗ်ားဘာလုပ္ေနသလဲ”
“ခဲတံနဲ႔ေရးေနတယ္”


ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါ

“ေဒါက္တာ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းခဏခဏဆိုးေနတယ္ ခင္ဗ်ာ”
“အန္ကယ့္အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”
“၇၅ -ႏွစ္ပါ”
“အသက္ ၂၀ အရြယ္တုန္းက ေခ်ာင္းဆိုးခဲ့ဖူးသလား”
“ဟင့္အင္း”
“အသက္ ၄၀ အရြယ္တုန္းကေရာ”
“မဆိုးခဲ့ပါဘူး”
“ရွင္းေနတာပဲ အန္ကယ္ရယ္၊ ဒီအရြယ္မွာမွ ေခ်ာင္းမဆိုးရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သြားဆိုးမွာလဲ”


ဒါေၾကာင့္ပါ

“အသုဘပြဲ၊ ရက္လည္ဆြမ္းကပ္ပြဲေတြကို ခင္ဗ်ားသြားၿပီး၊ မဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားတစ္ခါမွသြားတာ မေတြ႔ပါလား”
“အသုဘပြဲ၊ ရက္လည္္ဆြမ္းကပ္ပြဲေတြမွာ မင္းအလွည့္ဘယ္ေတာ့လဲလို႔ ဘယ္သူမွ မေမးဘူးေလ”


အထီးအမ ခြဲျခားနည္း

“ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယင္ေကာင္ငါးေကာင္ကို သတ္လိုက္တယ္၊ ႏွစ္ေကာ္က အထီး၊ သုံးေကာင္က အမ” ဟု ငါးႏွစ္သား ပီတာက မိခင္ကို ေျပာသည္။
“ဟုတ္လား၊ ဒါနဲ႔သားက ယင္ေကာင္အထီးနဲ႔ အမကို ဘယ္လိုခြဲသလဲကြဲ႔။”
“ေအာ္ ဒါလား၊ ႏွစ္ေကာင္က ဘီယာပုလင္းေပၚမွာ၊ သုံးေကာင္က ၾကည့္မွန္ေပၚမွာ နားေနၾကတယ္ေလ”


နတ္မိမယ္

“ေမေမ၊ နတ္မိမယ္ ဆိုတာဘာလဲဟင္”
“နတ္မိမယ္ဆိုတာ လူနဲ႔ တူတဲ့ အမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူကေကာင္းကင္ထဲ ပ်ံတတ္တယ္ကြဲ႔။”
“မမွန္ဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“မေန႔က ေဘးအိမ္ခန္းက အန္တီကို ေဖေဖကတင္ပါးဆုံကို လက္နဲ႔ပုတ္ၿပီး မင္းဟာ နတ္မိမယ္ပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက မပ်ံတတ္ဘူးဗ်။”


စိတ္ခ်ရေအာင္

ဘီယာဘားတြင္ ဘဏ္၀န္ထမ္းႏွစ္ဦး စကားေျပာေနၾကသည္။
“မီးခံေသတၱာထဲက ေငြေတြ၊ စိန္ေရႊရတနာေတြကို သူခိုးယူယြားတာ ငါနားလည္ႏုိင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘဏ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရဲ႕ မိန္းမကိုပါ ငါခုိးသြားတာကိုေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။”
“အရွင္းႀကီးပဲ၊ သူ႔ကို ဘဏ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးမရွာေအာင္ ေပါ့ကြာ”


အက်င့္

“ဟုိငနဲ႔ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ပြဲၿပီးတုိင္း သူနဲ႔တြဲကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕တင္ပါးဆုံကို လက္နဲ႔ပြတ္ရတာလဲကြ”
“ေအာ္ ဒါလား။ ဒီငနဲက နာမည္ႀကီးေဖါက္ထြင္းေရးသမားေလ၊ သြားေလရာမွာ သူ႔ရဲ႕လက္ေဗြရာ မက်န္ ေအာင္ သုတ္ပစ္တဲ့ အက်င့္ပါေနတာေလ”


လူမွန္ရင္ ေၾကာက္တာခ်ည္းပဲ

ညဥ့္အခ်ိန္တြင္ သခၤ်ဳိင္းေဘးမွ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦးျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ၎၏ေနာက္မွ လူရိပ္တစ္ခု လုိက္လာၿပီး သူမကိုမွီလာသည္။
“ေၾကာက္သလား”
ေဘးက အမည္မသိလူက ေမးလိုက္သည္။
“ေၾကာက္တာေပါ့ရွင့္”
“အင္း ကၽြန္ေတာ္လဲ အသက္ရွင္တုန္းက ေၾကာက္ခဲ့တာပဲ”


အစပိုင္းမွာ ဒီလိုပဲ

ေခြးကို ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရပ္တတ္ရန္ မိန္းမျဖစ္သူသင္ေပးေနသည္ကို ၾကည့္၍ ေယာက်္ားျဖစ္သူက သေဘာမက်ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
“ေဟ့ ႀကိဳးစားၿပီး သင္ေပးမေနနဲ႔၊ ဒီေကာင္က ေခါင္းမာတဲ့အေကာင္၊ လိုက္လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ရွင္ ဘာမွ၀င္မစြက္နဲ႔၊ ရွင္လဲ အစတုန္းက ကၽြန္မစကားကို ဘယ္မွာနားေထာင္လို႔လဲ”။


ေက်းဇူးပဲ

ကိုျမသည္ ကပ္ရက္ၿခံမွ ကိုဘလွကို လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္သည္။
“ေဟ့ ကိုဘ၊ ခင္ဗ်ားေခြးက က်ဳပ္ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ဖကို ကိုက္စားလုိက္ပါပေကာဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ား သတင္းေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပဲ၊ ဒီေကာင့္ကို ညေနစာ ေကၽြးစရာ မလိုေတာ့ဘူး”

December 3, 2007

ဟာသမ်ား

မေမ့ရက္ဘူး အခ်စ္ဦးရယ္

ရည္းစားပစ္သြားလို႔ သိပ္စိတ္ညစ္ေနရွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ခုလိုႏွစ္သိမ့္ခဲ့ပါတယ္။
“သိပ္လည္း ပူေဆြးေသာက ေရာက္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ သူကမင္းကို မခ်စ္လို႔ ခုလို ေစာေစာစီးစီး လမ္းခြဲသြား
ေတာ့လည္း ကံေကာင္းတာေပါ့။ လက္ထပ္ၿပီးမွ ကြဲသြားရင္ ပိုဆိုးမွာ မဟုတ္လား”
“ငါေတာ့ သူ႔ကို ဒီႏွစ္တစ္ႏွစ္လုံး နည္းနည္းမွ ေမ့လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးကြာ”
ဒါက မင္းရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္ပါကြာ၊ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ မၾကာခင္မွာပဲ မင္း သူ႔ကို ေမ့ပစ္ႏုိင္မွာပါ”
“ဒီလိုကြာ၊ ငါသူ႔ကို ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ပစၥည္းေတြက အမ်ားႀကီးကြ၊ အဲဒီပစၥည္းေတြကို တစ္ႏွစ္အတြင္း ေၾကေအာင္ဆပ္ပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးထားတာ၊ အဲဒီအေႂကြးေတြကို လစဥ္ဆပ္ဖို႔ ငါႀကိဳးစားရဦးမွာ”



က်ဳပ္က ပိုေသခ်ာပါတယ္
ဆရာ၀န္။ ။ “အင္း….. ခင္ဗ်ားေရာဂါက နမိုးနီးယားပဲဗ်”
လူနာ။ ။ “ေသခ်ာရဲ႕လား ဆရာရယ္၊ ဟိုတေလာက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို နမိုးနီး ယားဆိုၿပီး ဟိုဘက္ ခန္းက ဆရာ၀န္ကုလိုက္တာ အဲဒီလူနာကေသေတာ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ ေသတာဗ်”
ဆရာ၀န္။ ။ “အင္း….. ဒါေတာ့ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ပိုၿပီးေသခ်ာတဲ့လူပါ၊ က်ဳပ္ကသာ နမိုးနီးယားလို႔ ဆုံးျဖတ္ထားရင္ အဲဒီလူ နမိုးနီးယားနဲ႔ပဲ ေသမွာပါ ဒါေတာ့ စိတ္ခ်ကုိယ့္လူ”


သူမေျပာတဲ့ စကား

“မင္းေဘးမွာ ငါထုိင္ၿပီး စကားေျပာေနခဲ့တာ တစ္နာရီမကေတာ့ဘူး။ ခုထက္ထိ မင္းဆီက စကား တစ္ခြန္းမွ တုန္႔ျပန္မေျပာေသးဘူး၊ ကဲ ဒါဆိုလည္း ကုိယ္ျပန္ပါေတာ့မယ္၊ ေနာက္ဆံုး ခင္မင္မႈအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ စကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ ေျပာစမ္းပါ”
“ရွင္ထုိင္ေနတဲ့ ကုလားထုိင္က ေစာေစာကမွ ေဆးသုတ္ထားတာရွင့္”


ေသဖို႔ေတာင္ မႀကံေသးဘူး ဟန္ေရးက ျပင္ၿပီ

နာတာရွည္ေရာဂါေ၀ဒနာနဲ႔ မသက္မသာ ခံစားေနရတဲ့ လင္ေယာက်္ားကို မယားျဖစ္သူအားေပးေန ပါတယ္။
“ေမာင္….. အားမငယ္နဲ႔ေနာ္ ကၽြန္မရွင့္ကို ျပဳစုလာခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ မၾကာခင္မွာ ေပ်ာက္ သြားမွာပါ”
“ေရာဂါက မသက္သာဘူး မိန္းမရယ္”
“ဒါဆို ကၽြန္မဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္”
“ေစာေစာက မီးဖိုေခ်ာင္က ၾကက္သားနံ႔ရတယ္ကြာ၊ အဲဒါနည္းနည္းေလာက္ စားခ်င္လို႔”
“အို….. အဲဒါ ဟိုလူ႔ဖို႔ေတာ့္”


ဘ၀ေျပာင္းသြားၿပီ

“ေဟ့သူငယ္ မင္းေက်ာင္းသားလား”
“ဟင့္အင္း ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္တင္ေနၿပီ”
“ေအာ္ ေအာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေက်ာ္လို႔ ေက်ာင္းသူနား ေရာက္သြားၿပီကိုး”


ေဖေဖေကာ ဘယ္ေတာ့လဲ

“ေမေမ၊ သားတို႔ဦးေလးႀကီးကေလ ဟိုဘက္အိမ္က အန္တီေလးကို ဖက္နမ္းတာဗ် သိလား”
“ေနပါေစ သားရယ္၊ သူတို႔က လက္ထပ္ေတာ့မွာပဲ”
“ဒါဆို သားတို႔ေဖေဖေရာ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးကို လက္ထပ္ေတာ့မွာတဲ့လားဟင္”


ႀကိဳတင္ သတိေပးခ်က္

“ဟဲလို မီးသတ္ဌာနကလား ခင္ဗ်ာ”
“ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ဘယ္မွာမီးေလာင္လို႔ပါလဲ”
ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕က ၿခံထဲမွာ င႐ုပ္နဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္ပင္ စိုက္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေရာင္းေၾကးႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ သုံးရာေလာက္ရပါတယ္”
“မိတ္ေဆြ ခင္ဗ်ားမွားေနၿပီ၊ ဒါမီးသတ္႐ုံးဗ်၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးဌာန မဟုတ္ဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္ခင္ဗ်၊ အခု ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေဘးမွာ မီးေလာင္ေနပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔လာၿပီး မီးသတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စိုက္ခင္းက အပင္ေတြကို နင္းမိမွာစိုးလို႔ပါ”


ေမာင့္လက္မွတ္လို႔

“ေမာင္ေရ ကၽြန္မရင္ဘတ္ကရင္ထုိးေလး ခါးပိုက္ႏႈိက္သြားၿပီ ဒုကၡပါပဲ”
“မင္းႏွယ့္ကြာ လက္ႀကီးတစ္ခုလုံးနဲ႔ မင္းရင္ဘတ္လာႏႈိက္တာ မင္းမသိဘူးလား”
“ကၽြန္မက ေမာင့္လက္မွတ္လို႔ ၾကည့္ေနလိုက္တာ”


အေရးႀကီးတာ ေမ့သြားတယ္

စိတ္လႈပ္ရွားေနေသာ လူငယ္စုံတြဲတစ္တြဲ စိန္ေရႊရတနာဆိုင္ထဲသို႔၀င္လာၿပီး တန္ဖိုးႀကီး နားကပ္မ်ား၊ လက္ေကာက္မ်ားကို အငမ္းမရၾကည့္သည္။ လူငယ္သည္ မိမိ၏အိတ္ေထာင္ကို အေလာတႀကီးႏႈိက္သည္။ ရွိသမွ်အိတ္မ်ားကို ႏႈိက္ေသာ္လည္း ရွာသည့္ပစၥည္းကို မေတြ႔ေခ်၊ ထုိအခါ အမ်ဳိးသမီးက ဆုိင္ရွင္ကို ေျပာသည္။
ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႔ေနာက္တစ္ေခါက္လာခဲ့မယ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ အမ်ဳိးသားက ေျခာက္လုံးျပဴး ထည့္ယူ လာဖို႔ ေမ့သြားတယ္”



ကိုယ့္မိန္းမအေၾကာင္း ကိုယ္အသိဆုံးပါ


“ခင္ဗ်ားမိန္းမကို လူတစ္ေယာက္နမ္းဖို႔ႀကိဳးစာေနတာ ခုနကပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့တယ္ဗ်”
“ဟုတ္လား၊ သူႀကိဳးစားတာေအာင္ျမင္သြားလား”
“ဟင့္အင္း”
“အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”


ကာကြယ္ေရး ပစၥည္း

လူရြယ္တစ္ဦး ေဆးဆုိင္သို႔ ေရာက္လာကာ အေရာင္းသမကို တုိးတုိးေျပာသည္၊ အမ်ဳိးသမီးက က်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာသည္။
“ဘာ ကာကြယ္ေရးပစၥည္းလဲ၊ ကၽြန္မတို႔ဆုိင္က ေဆးဆိုင္ရွင့္၊ ကာကြယ္ေရး ၀န္းႀကီးဌာန မဟုတ္ဘူး”


သုံးစရာရွိသုံးမွေပါ့

ေယာက်္ားအေပၚ သစၥာေဖါက္ရပုံအေၾကာင္းကို မိန္းမက ရွင္းျပေနသည္။
“ပိန္ခ်ဳံးၿပီး ထမင္းဆာေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္၊ ကၽြန္မ သူ႔ကို သနားသြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ေရခ်ဳိးခုိင္းၿပီး အစာေကၽြးလိုက္တယ္၊ အ၀တ္အစားလည္း ဆင္ေပးလုိက္တယ္။ သူက ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာတယ္၊ တစ္ဆက္တည္းက အစ္မႀကီးရဲ႕ ေယာက်္ား အသုံးမျပဳတဲ့ ပစၥည္းရွိသလားလို႔ ေမးတယ္။ အဲဒီမွာ ရွင္ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကိုု အသုံးမျပဳတာ ၾကာၿပီပဲလို႔ သတိရလိုက္တယ္”


ေနၾကပ္တဲ့ေန႔

“သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ေနၾကပ္တယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိၾကသလဲ မသိဘူးေနာ္”
“ဘာလဲ၊ သူတို႔ သတင္းစာ မဖတ္ဘူးထင္လို႔လား”


ေျပာတာကို နားေထာင္မွေပ့ါ

စကားထစ္သူတစ္ဦးသည္ ဆုိင္မွ ေရခဲေသတၱာ၀ယ္သည္။ ဆုိင္မွ အလုပ္သမားက ေရခဲေသတၱာကို ငါးထပ္ တုိက္ေပၚသို႔ ထမ္းတင္သည္။ ေလွခါးတစ္ေလွ်ာက္တက္စဥ္ စကားထစ္သူက တစ္စုံတစ္ခုေျပာရန္ ႀကိဳးစားသည္။ အလုပ္သမားက နားမေထာင္ဘဲ ျပန္ေျပာသည္။
“အေပၚေရာက္မွ ေျပာဗ်ာ”
အေပၚဆုံးထပ္သို႔ ေရာက္လာသည္။
“ကိုင္း…..ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ၊ ေျပာ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀င္ေပါက္မွား…. မွား၀င္မိတယ္ဗ်”
အလုပ္သမားသည္ ဆဲေရးတုိင္းထြာၿပီး ေရခဲေသတၱာကို လာခဲ့ေသာ ေလွခါးအတုိင္း ထမ္းၿပီးျပန္ဆင္ သည္၊ အဆင္းလမ္းတြင္ စကားထစ္သူက စကားေျပာရန္ ႀကိဳးစားသည္၊ ေအာက္သို႔ေရာက္လာသည္။
“ဒီတစ္ခါဘာေျပာဦးမလို႔လဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ က်ီ…..က်ီစားတာပါ ခင္ဗ်ာ”


ပိန္ေဆး

“ကၽြန္မ ဆရာေပးတဲ့ ပိန္ေဆးကို ေသာက္ေနတာ ၂- လရွိၿပီ၊ ပိန္လည္းမပိန္ပါလားရွင္”
“တစ္ေန႔ကို ခင္ဗ်ား ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေသာက္သလဲ”
ဆယ္ႀကိမ္၊ ထမင္းစားၿပီးတုိင္း တစ္ခါေသာက္လို႔ ဆရာေျပာတဲ့အတုိင္းပဲေလ”


ေငြရတု

ျပင္သစ္ကုမၸဏီတစ္ခု၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသည္ ၀န္ထမ္းမ်ားအားလုံးကို စု႐ုံးေစကာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေျပာသည္။
“လာမယ့္ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ကုမၸဏီဟာ ၂၅-ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္၊ ဒီႏွစ္ပတ္ လည္ေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုိက္ထိုက္တန္တန္ က်င္းပရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုက်င္းပရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အႀကံဉာဏ္ေပးၾကေစခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေငြရတုပြဲဟာ ပိုက္ဆံ အကုန္အက် မ်ားလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ တစ္ႏုိင္ငံလုံးက ကုမၸဏီအေၾကာင္းကို ေျပာစမွတ္ျဖစ္ရမယ္၊ ၀န္ထမ္းအားလုံးလည္း ေက်နပ္အားရျဖစ္ ေစရမယ္၊ ကိုင္း….. အႀကံဉာဏ္မ်ားေပးၾကပါ”
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး ေနရာမွ ထရပ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အႀကံဉာဏ္တစ္ခုေပၚလာပါတယ္”
“ေျပာပါ”
“အီဖယ္လ္ေမွ်ာ္စင္ကေန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးႀကီး ခုန္ခ်ပါ၊ ဒီအတြက္ ေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္ခ လက္မွတ္ဖိုးပဲ ကုန္ပါမယ္၊ ျပင္သစ္တစ္ႏုိင္ငံလုံးကလလည္း ခုန္ခ်တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီအေၾကာင္းကို ေျပာၾက မွာ ေသခ်ာတယ္၊ အဲ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ေက်နပ္အားရမႈကေတာ့ ဘယ္လိုမွမေဖာ္ျပတတ္ေအာင္ပါပဲ”


လက္ေျဖာင့္တပ္သား

အေမရိကန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာသို႔ ေရာက္လာသည္။ ႐ုတ္တရက္ ရန္သူ႔ဘက္မွ ပစ္လုိက္ေသာ က်ည္ဆန္သည္ ၎၏စစ္ယူနီေဖာင္းအကီ် ၤၾကယ္သီးကို ျဖတ္သြားသည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသ လို ေျမႀကီးေပၚလွဲခ်လိုက္သည္။ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ စစ္သားမ်ားဘာမွမျဖစ္သလို ၀ုိင္းဖြဲ႔၍ စကားေျပာ ေနၾကကသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ဆာဂ်င္တစ္ေယာက္ေျပးလာသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ေအာ္ေျပာသည္။
“ေဟ့ ဆာဂ်င္၊ ရန္သူ႔စႏုိက္ပါကို မင္းတို႔ဘာျဖစ္လို႔ မပစ္ခ်တာလဲ”
“ပစ္စရာမလုိဘူးထင္တယ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ သူ႔ကိုပစ္ခ်လုိက္ရင္ သူ႔ထက္လက္ေျဖာင့္တဲ့ ငနဲတစ္ေယာက္ ေယာက္ကို ရန္သူက အစားထုိးေနရာခ်လုိက္ရင္ မခက္ေပဘူးလား”


က်ီးစားတာပါ


စိတ္ေရာဂါ အထူးကုေဆး႐ုံ၀င္းထဲရွိ ပန္းၿခံတြင္ လူနာႏွစ္ဦးလမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ ပန္းၿခံထဲတြင္ေတြ႔ေသာ ေခြးတစ္ေကာင္အနားသို႔ လူနာတစ္ေယာက္က ကပ္သြားသည္။ ေခြးကိုပြတ္သက္ၿပီး ေျပာသည္။
“မဂၤလာပါ ဆင္မင္း”
ေနာက္တစ္ေယာက္က ၎ကိုလက္တို႔ေခၚၿပီး တိုးတိုးေျပာသည္။
“ေဟ့ေကာင္၊ မင္း႐ူးေနသလား၊ ဆင္မွမဟုတ္တာ”
“ငါသိပါတယ္ကြ၊ ဒီျမင္းကို ငါတမင္က်ီစားတာပါ”


အခ်ိန္ေစာင့္ပါ

တာ၀န္က် ရဲသားတစ္ေယာက္အနားသို႔ ခ်ာတိတ္တစ္ဦးေရာက္လာၿပီးေမးသည္။
“ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိၿပီလဲ ခင္ဗ်ာ”
ရဲသားက နာရီကို ၾကည့္ၿပီးေျဖသည္။
“ႏွစ္နာရီထုိးဖို႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္”
အဲ ႏွစ္နာရီတိတိထုိးရင္ က်ဳပ္ဆီလာၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕ ဖင္ကိုလာနမ္းလွည့္”
ဤစကားကိုေျပာၿပီး ခ်ာတိတိ တစ္ဟုန္ထုိးေျပးေတာ့သည္။ ရဲသားက ၎၏ ေနာက္ကိုလိုက္သည္။ လမ္းတြင္ ရဲမွဴးက ရဲသားကိုတားၿပီးေမးသည္။
“ေဟ့ ဂၽြန္၊ မင္းဘာျဖစ္လို႔ေျပးေနတာလဲ”
ရဲသားက အေၾကာင္းရင္းကိုရွင္းျပသည္၊ ရဲမွဴးကမိမိ၏နာရီၾကည့္လိုက္သည္။
“မင္း ဘာျဖစ္လို႔ေျပးမွာလဲ၊ မင္းဆီမွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္တိတိအခ်ိန္ရွိေသးတာပဲ”


ဒီဟာသေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းက ပို႔ေပးလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟာသေတြကို ယူထားတဲ့ ၀ဘ္ဆိုက္ကို ၾကည့္လို႔မရလို႔ ေဖၚျပ မထားတာကို ေတာင္းပန္းပါတယ္။

November 29, 2007

ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ သႀကၤန္တုန္းက ဓါတ္ပုံမ်ား

ဒီဓါတ္ပုံေတြကို က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ပို႔လိုက္တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တင္ထားေပးတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေရ ဓါတ္ပုံပို႔တဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။










November 19, 2007

ႏွလုံးသား ဒဏ္ရာ

ေမာင္ျမင့္ေအာင္

လူေတြ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က စား၀တ္ေနေရး အတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ေမာ္ေတာ္ကား ေမာ္ဒယ္အနိမ့္က အျမင့္စီးဖို႔ အတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ဖြက္ထားတဲ့ မိန္းမအတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ေႂကြးေဟာင္း ဆပ္ဖို႔အတြက္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ့ အစာအိမ္ခြဲတမ္းအတြက္ သာျဖစ္သည္။

ထုိအခါ အလုပ္သို႔ သြားရန္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးယာဥ္ကို အသုံးျပဳရသည္။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္ပိုင္ကားကုိ သုံးသလို တခ်ဳိ႕က “က-က” ကို ငွားစီးသည္။ တခ်ဳိ႕က ျမန္မာ့ မီးရထားကို မိတ္ေဆြဖြဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ့ “ေခ်ာင္သည္” ဆိုတာကို အိပ္မက္ထဲမွာပင္ မေတြ႔ႏုိင္ေသာ လုိင္းကားမ်ားကို အားကိုးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း “လိုင္းကားခ်စ္သူ” တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

စာမ်က္ႏွာေပၚကို ဘ၀ေတြေရာက္လာဖို႔အတြက္ ေနရာေဒသအသီးသီးမွ ကူးခတ္လာခဲ့သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုတြင္ ဘ၀ေတြရွိသည္။ လမ္းေပၚမွာဘ၀ေတြရွိသည္။ စတိုးဆိုင္ထဲမွာ ဘ၀ေတြ ရွိသည္။ ကုမၸဏီ႐ုံးခန္းေမွာင္ေမွာင္ေလးထဲမွာ ဘ၀ေတြရွိသည္။ ထို႔အတူ က်ေနာ္လည္း ေန႔တုိင္း ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းေနရေသာ လိုင္းကားေပၚမွာလည္း ဘ၀ေတြရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕သစ္ေလးမွာ ဧည့္စာရင္းတုိင္စရာမလိုလဲ သန္းေခါင္စာရင္းႏွင့္ မိသားစုဓါတ္ပုံႏွင့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ လိပ္စာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ဆင္းရသည့္ေနရာမွာ ေ၀းသည္။ လိုင္းကားစီးလွ်င္ မိနစ္ “၆၀” ေလာက္ အခ်ိန္ေပးရသည္။ ထိုအခါ လုိင္းကားေပၚမွာ ဘ၀စာမ်က္ႏွာ ေတြကို ဖတ္ရသလို စိတ္ခ်ယ္နယ္တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ခံစားႏုိင္ေလသည္။

အလုပ္သို႔ အနည္းငယ္ေနာက္က်ေသာ ေန႔မွာျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က ကားမွာ လူမေခ်ာင္ေသာ္လည္း စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မက်ပ္ခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အသက္ “၆၀” ေက်ာ္ အဘြားအုိတစ္ဦး ကားေပၚတက္လိုက္သည္ႏွင့္ အနီးမွ လူတစ္ေယာက္က “ဒီမွာ လာထုိင္ပါ” ဟု ဆိုသလို အသက္ “၁၂” ႏွစ္၀န္းက်င္ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ကလည္း “အဘြား ဒီမွာလာထုိင္ပါ” ဟု ဆိုကာ ခ်က္ခ်င္းေနရာ ထေပး၏။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေနရာထေပးၾကသျဖင့္ အဘြားအိုက သူႏွင့္နီးသည့္လူတစ္ေယာက္ ထေပးသည့္ ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္လိုက္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေလးက သူ႔ေနရာကို ျပန္ထုိင္မည္ျပဳစဥ္ “၅၀” ေလာက္ရွိမည့္ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္က အတင္း၀င္ထုိင္လိုက္ေလသည္။

“အန္တီ အဲဒါ သမီးေနရာ ျပန္ဖယ္ေပးပါ”
“အို နင္ပိုင္တဲ့ ေနရာမွ မဟုတ္တာ၊ လုိင္းကားပဲ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ရင္ ၀င္ထုိင္မွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္ ထုိျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ လူႀကီးမပီသသည့္ ထုိမိန္းမႀကီးကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိသည္။

“အန္တီ ဒီတစ္ေနရာရဖို႔ သမီး အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ပတ္စီးလာတာ၊ အခုလို မတရားမလုပ္ပါနဲ႔”
“အို ထမေပးႏုိင္ဘူး ညည္းထလို႔ ငါ၀င္ထုိင္တာ”
“မညစ္ပါနဲ႔ အန္တီ”

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ထုိမိန္းမကေတာ့ သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ေပ။

ေက်ာင္းသူေလးကလည္း ေက်ာက္ခဲကုိ ေရမညႇစ္ခ်င္ေတာ့သည့္အလား သူ၏ မွန္ကန္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲမ၀င္ေတာ့ေပ။ အေ၀းမွာ သြားရပ္ေနလိုက္၏။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုကို စာနာစိတ္ရွိသည့္ ထုိေက်ာင္းသူေလးအတြက္သာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ထုိ႔အတူ တစ္ခုေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။

ယေန႔ တစိမ့္စိမ့္ခံစားရင္း လြဲမွားသည့္ ပုံေသးနည္းတစ္ခုကို ႏုနယ္သည့္ သူ႔ႏွလုံးသားေပၚမွာ အသား တံဆိပ္႐ုိက္ႏွိပ္ထားလိုက္မိမွာ ကိုပင္ျဖစ္သည္။


မွတ္ခ်က္
ဒီအတိုဆုံး ၀တၳဳစာတြဲကို(မေဟသီ အမွတ္ ၂၇၅၊ ႏုိ၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)ယူထားတာပါ။