ငါ့အသက္ႏွစ္ဆယ္ လူ႔ေလာကဝယ္တင့္ဖို႔
တိုင္းျပည္ကိုစြန္႔ နယ္ေျမသစ္မွာရြက္ကုန္ဖြင့္လို႔ေနခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးၾကတယ္
"ငါ့ေကာင္ မင္းေပ်ာ္ေနၿပီလား" တဲ့
မဲ့ၿပံဳးေလးနဲ႔သာ ေျဖလိုက္ရတယ္
"ေပ်ာ္ပါတယ္ကြာ"။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာသိ
ငါ့ရင္မွာေတာ့ မခ်ိပါဘူးကြာ။
ဒီမွာစားရတဲ့ထမင္း အေမနယ္ေကၽြးတဲ့ပဲျပဳတ္ထမင္းေလာက္
ငါမမက္ေမာပါဘူးကြာ
Rihanna သီခ်င္းသံ မနက္မွာအေမ့ဘုရားရွိခိုးသံေလာက္
မခ်ဳိၿမိန္ပါဘူးကြာ
ဖြင့္ထားတဲ့ အဲယားကြန္း အေမခပ္ေပးေနတဲ့ယပ္ေတာင္ေလေလာက္
ငါ့ရင္ကုိ မေအးေစပါဘူးကြာ
နယ္ေျမသစ္မွာေနသားက်ေပမဲ့ ၁၈ ႏွစ္တာေနခဲ့တဲ့
အေမ့အိမ္ေလာက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာမလံုၿခံဳဘူး။
ညဘက္ဆို စိတ္ကူးနဲ႔ရူးၿပီး အိမ္ျပန္ရတာလဲ
အႀကိမ္ေပါင္းတေသာင္းမကေတာ့ဘူး
ဒီတေခါက္အေျခအေနေပးရင္ေတာ့ အေမ့ရင္ခြင္ရိပ္မွာ
တေရးေလာက္ေတာ့ အိပ္စက္ခြင့္ရခ်င္ေသးတယ္။
အိမ္လြမ္းလို႔ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံမ်ားရယ္
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ေရွ႕မွာ မဆိုပါနဲ့ေတာ့လားကြယ္။
၁၃.၈.၂၀၀၈ မနက္ ၃ နာရီ ၂၂ မိနစ္
(ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လြမ္းလို႔ အိပ္မရတာနဲ႔ ထေရးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးပါဗ်ာ)
ဘာဘူႀကီး
August 13, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 ေဝဖန္ေပးၿပီးၿပီ:
Post a Comment