ရွိသမွ်သစ္ပင္ေတြအားလံုးတ၀ုန္း၀ုန္းလဲ ၿပိဳေနတဲ့ေတာအုပ္ကို မီးလက္တစ္ဆုပ္နဲ႔သာလွမ္းပက္လိုက္ပါေတာ့ တန္ခိုးရွင္ရယ္.....
ရပ္တန္႔ျခင္းနဲ႔မခိုင္မာရင္ လွဲၿပီးသာေနလိုက္ခ်င္တာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕သဘာဝပါ.....
သူ႔ကိုျမတ္ႏိုးမိကတည္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္မင္နီျပန္တားရင္းရင္ထဲမွာရဲဗေလာင္းခတ္ေနခဲ့ၿပီပဲ......
ငါဟာမငိုတတ္ေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာရွိရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းတတ္တဲ့သာမာန္လူငယ္ပါ.....
ငါ့ကိုေခၚပါ.....
မိန္းကေလး.....
မင္းေခၚရင္ေတာင္နဲ႔တိမ္ကို ငါေက်ာ္ၿပီးလိုက္ခဲ့ခ်င္ပါတယ္......
ဘာမွမထူးျခားတဲ့ပံုမွန္ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ေလးအက္ေၾကာင္းထပ္ေနတယ္.....
ကြ်န္ေတာ္ကသူ႔ကိုခ်စ္တယ္.....
သူကသိေတာင္မသိဘူး.....
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေန႔ေတြညေတြထပ္မံကုန္ဆံုးသြားတယ္.....
ကြ်န္ေတာ္လည္းေနျမင့္ေလရင္ပြင့္ေလျဖစ္လာပါေရာ.....
သူ႔ကိုကြ်န္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူသိေစခ်င္တယ္.....
တံစဥ္ကိုင္ထားတဲ့ လယ္သမားရဲ႕ေရွ႕မွာစပါးပင္ေလးခါးကိုင္းေပးၿပီး အခုတ္ခံရသလိုမ်ဳိး႐ိုက်ဳိးသိမ္ေမြ႔စြာ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သြားမွာပါ.....
စံပယ္ေတြအ႐ူးအမူးေၾကြေနၾကတယ္.....
ေျမျပင္ညိဳေတြလည္းပတ္ၾကားအက္ကြဲေနရဲ႕.....
လမ္းေပၚမွာငါတစ္ေယာက္တည္း.....
(သံ.....ဇဥ္)ေရ.....
ငါခပ္ရင့္ရင့္ေၾကကြဲေနတယ္.....
(ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ၾကယ္ေၾကြသတို႕သမီးမွ)
winyoesoon.tyz
October 19, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 ေဝဖန္ေပးၿပီးၿပီ:
Post a Comment